Historia

Powołanie do życia szkoły, zwanej początkowo graficzną, następnie poligraficzną, zostało poprzedzone petycjami do władz zaborczych i zabiegami organizacyjnymi wielu miłośników słowa drukowanego oraz twórców kultury i wykonawców czarnej sztuki. Jednak dopiero po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. możliwe było utworzenie stałego systemu szkolenia kadr dla przemysłu graficznego. Powstało wówczas Towarzystwo Kształcenia Zawodowego Grafików, które w 1924 r. zorganizowało dokształcające kursy wieczorowe dla praktykantów zakładów poligraficznych. Dnia 9 czerwca 1926 r. na wniosek wyżej wspomnianego Towarzystwa, Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego powołało do życia Szkołę Przemysłu Graficznego w Warszawie, pierwszej tego typu placówki w kraju. 21 września 1926 r. nastąpiło otwarcie szkoły.

Od tego momentu zaczyna się historia jednej z najstarszych i najlepszych szkół w Polsce…

LATA DWUDZIESTE

Szkoła Przemysłu Graficznego mieściła się przy ul. Składowej 3 (obecnie Pankiewicza). Placówka miała na celu przygotowanie pracowników na potrzeby przemysłu graficznego w działach:

• drukarskim – kształcącym składaczy ręcznych i maszynowych oraz maszynistów typograficznych;
• litograficznym – rysowników, przedrukarzy oraz maszynistów litograficznych
  i offsetowych;
• fotochemigraficznym – fotografów reprodukcyjnych, kopistów i trawiaczy chemicznych.

Nauka w szkole trwała trzy lata z czasem okres nauki przedłużono do trzech i pół lat. Uczniowie byli zobowiązani do odbycia jednorocznej praktyki w przemysłowych zakładach graficznych.

LATA TRZYDZIESTE

Pod koniec roku szkolnego 1930/1931 Szkołę Przemysłu Graficznego przeniesiono do nowego gmachu przy ul. Konwiktorskiej 2. Dnia 14 marca 1931 r. Rada Pedagogiczna wystąpiła z wnioskiem o nadanie Szkole imienia Marszałka Józefa Piłsudskiego. Po uzyskaniu zgody Józefa Piłsudskiego, Kuratorium Okręgu Szkolnego w dniu 31 sierpnia 1931 r. ustaliło dla szkoły nazwę: Szkoła Przemysłu Graficznego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Szkoła posiadała własny sztandar, którego drzewce wieńczyła przestrzenna, stylizowana forma sygnetu drukarskiego, przedstawiającego gryfa trzymającego w szponach tampony drukarskie. 

Sale warsztatowe w 1938 roku:

• pracownia składaczy ręcznych hala;
• maszyn typograficznych;
• hala maszyn litograficznych i rysowni;
• pracownia fotochemigrafii;

We wrześniu 1939 r. zawieszono zajęcia w szkole z powodu bombardowań Warszawy oraz powołania wielu jej nauczycieli do czynnej służby wojskowej.

LATA CZTERDZIESTE

Z nastaniem okupacji hitlerowskiej Szkoła Przemysłu Graficznego została zamknięta. Dopiero 1 lutego 1940 r., staraniem Towarzystwa Kształcenia Zawodowego Grafików, nastąpiło jej otwarcie, ale pod zmienioną nazwą: Prywatnej Męskiej Szkoły Graficznej I stopnia. Szkołę pozbawiono imienia Marszałka Józefa Piłsudskiego. W wyniku wydarzeń wojennych budynek szkoły został doszczętnie zniszczony. Dnia 5 kwietnia 1945 r. szkoła wznawia działalność jako: Państwowe Gimnazjum Graficzne i Liceum Fotograficzne. Podnoszenie gmachu szkoły z ruiny trwało do końca roku szkolnego 1946/1947. Warsztaty szkolne zaczęły świadczyć odpłatne usługi poligraficzne. Powstała także Dokształcająca Szkoła Zawodowa dla Pracujących. W 1949 r. przekształcono dotychczasową szkołę w dwustopniowe Państwowe Liceum Poligraficzne.

LATA PIĘĆDZIESIĄTE

1 września 1950 r. decyzją Ministerstwa Oświaty i Wychowania powołano Technikum Poligraficzne, które rozszerzało okres nauki do czterech lat, oraz profil kształcenia zawodowego i ogólnego do poziomu średniej kadry technicznej. Czteroletnie technikum kończyło się egzaminem dojrzałości, co dawało obok dyplomu technika poligrafa, prawo startu na wyższe uczelnie. W 1954 r. Stołeczne Zakłady Graficzne przekazały szkole budynek drukarni Ojców Salezjanów przy ul. Wiślanej 6. W roku szkolnym 1955/1956 czas nauki w technikum wydłużono do pięciu lat. W 1958 r. po zakończeniu adaptacji budynku, przy ul. Wiślanej 6 zlokalizowano internat i część klas Technikum Poligraficznego oraz sale warsztatowe do zajęć praktycznych.

LATA SZEŚĆDZIESIĄTE

1 września 1965 r. Kuratorium w miejsce istniejących struktur powołuje Zespół Szkół Zawodowych nr 4. W styczniu 1967 r. rozpoczęto budowę nowego obiektu szkolnego przy ul. Stawki 14, a już 4 września 1968 r. odbyła się inauguracja roku szkolnego w nowym gmachu. W lutym 1969 r. oddano do użytku część warsztatową. Dnia 20 marca 1969 r. odbyła się w szkole Sesja Stołecznej Rady Narodowej z okazji nadania nowemu budynkowi Zespołu Szkół Zawodowych nr 4 tytułu „Mister Warszawy 1968” dla najbardziej nowoczesnego i funkcjonalnego obiektu użyteczności publicznej zbudowanego w Warszawie w 1968 r. Dnia 8 września 1969 r. nastąpiło nadanie szkole, przez ambasadora Wietnamskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, imienia prezydenta HO CHI MINHA.

LATA 1970 – 2000

1 września 1975 r. następuje zmiana nazwy szkoły na Zespół Szkół Poligraficznych. Dnia 13 października 1976 r. podczas uroczystości  z okazji 50-lecia Warszawskiej Szkoły Poligraficznej odsłonięto „Pomnik Litery A” wykonany w kamieniu według projektu wychowanka szkoły, Jana Heidrycha, oraz odsłonięto tablicę pamiątkową przy wejściu do budynku szkolnego. Po 13 grudnia 1981 r. pogarsza się stan ogólny szkoły, głównie warsztatów szkolnych. Zakłady pracy wycofały się ze współpracy ze szkołą. Otrzymywała ona również coraz mniejszą pomoc od władz oświatowych. 22 listopada 1991 r. nastąpiło uroczyste przywrócenie imienia Marszałka Józefa Piłsudskiego. 25 listopada 1991r. w kościele św. Boromeusza na Powązkach, poświęcono nowy sztandar szkoły z godłem państwowym i gryfem drukarskim oraz napisami „Czynem i Słowem Ojczyźnie służ” i „ Zespół Szkół Poligraficznych im. Marszałka Józefa Piłsudskiego”.

PO ROKU 2000

• I miejsce w Ogólnopolskim Rankingu Egzaminów Zawodowych;
• III miejsce w rankingu Techników Województwa Mazowieckiego.